راز بدعهدی شرکای اقتصادی ایران
در اقتصاد جهانی شده ای که عمدتا از دهه 1990 میلادی به این سو دردنیا شکل گرفت، شرایط به گونه ای پیش رفت که نوعی در هم تنیدگی میان منافع اقتصادی کشورها در سراسر جهان ایجاد شد.
طی بیش از سه دهه گذشته اتحادیه ها و پیمان های مختلف منطقه ای و بین المللی و قاره ای میان بخش های مختلف دنیا شکل گرفت و همکاری های تازه و بدیعی طی این سال ها میان کشورهای کوچک و بزرگ دنیا تعریف شد.
رفتن به سمت این پیمان ها سبب شد که اقتصاد کشورها و همسایگان با وجود برخی تعارضات سیاسی و سرزمینی، نقاط اشتراک زیادی با یکدیگر پیدا کنند و به نوعی در هم قفل شوند که نمونه بارز آن هم در منطقه خاورمیانه و هم در شرق آسیا به وفور دیده می شود.
با این وجود این الگو چندان در ایران بسط پیدا نکرده است. در واقع اقتصاد ایران طی این سال ها نتوانسته به سمت نوعی پیوند با اقتصاد منطقه و اقتصاد جهانی از طریق پیمان های کوچک و بزرگ برود.
در این خصوص یکی از مسوولان سابق حوزه معدن کشور تعبیر جالبی را در رابطه با این مسیله به کار برده است. مهدی کرباسیان، رییس اسبق ایمیدرو در دولت حسن روحانی گفته است که عملی نشدن برخی قراردادها مثل قرارداد 25 ساله با چین و نمونه های مشابه حاکی از این است که شرکای اقتصادی ایران «خالی بند» هستند.
